Kazimierz Jarosz

Czaty
1933 r., nr 9-10

Kazimierz Jarosz, urodzony 8 lutego 1889 roku w Boruszynie, w powiecie
Oborniki, był synem Franciszka i Katarzyny Kurpioch. Od 1 kwietnia
1904 roku do 31 marca 1912 roku uczęszczał do szkoły powszechnej
w Boruszynie. Po jej ukończeniu pracował jako robotnik. Do armii niemieckiej
został wcielony 2 maja 1915 roku. Jego pierwszą jednostką był 69 pułk
piechoty, w którym przeszedł przeszkolenie rekruckie. Od 13 lipca do
26 września 1917 roku służył w 610 pułku piechoty, od 27 września 1917 roku
do 4 sierpnia 1918 roku w 2 kompanii 452 pułku piechoty, w szeregach której
walczył we Flandrii. Dnia 22 marca 1918 roku został na froncie francuskim
ranny, leczył się w Hagen, potem w Antwerpii i pod Berlinem. Od 24 marca
do 25 marca 1918 roku brał udział w bitwie pod Bapaune. Dnia 26 marca
1918 roku otrzymał Krzyż Żelazny II klasy. Następnie służył w 5 kompanii
24 pułku piechoty (5 sierpień – 4 wrzesień 1918 roku). Na początku 1919 roku
został zwolniony z armii. W dniu 15 lutego 1919 roku wstąpił do Wojska
Polskiego, walczył w kompanii powstańczej na froncie wielkopolsko‑niemieckim,
był ochotnikiem 4 kompanii batalionu Budzyński 4 pułku
strzelców wielkopolskich. W polskiej armii służył w 5 kompanii 1 batalionu
58 pułku piechoty (14 lutego – 29 kwietnia 1919 roku). W 1919 roku pod
Mińskiem został ranny (przestrzelone płuco). Leczył się w Wilnie i Ostrowie
Wielkopolskim. Brał udział w ofensywie na Kijów i w odwrocie spod
Berezyny do Warszawy. W okresie od 29 kwietnia 1919 roku do 19 stycznia
1920 roku walczył w szeregach 4 kompanii 1 batalionu 41 pułku piechoty.
Następnie od 20 stycznia do 6 marca 1921 roku służył w 3 kompanii 1 batalionu
61 pułku piechoty, a od 7 marca 1921 roku do 15 marca 1921 roku w 2 kompanii
1 batalionu 61 pułku piechoty. Z wojska zwolniono go 17 lipca 1921 roku
w stopniu szeregowego. Rozkazem dowódcy z dnia 12 sierpnia 1921 roku
został odznaczony Krzyżem Walecznych. W dniu 31 lipca 1922 roku ukończył
kurs w Szkole Straży Celnej w Wieleniu. Oficjalnie służbę zawodową w Straży Celnej rozpoczął 1 sierpnia 1922 roku. Został skierowany na granicę
polsko‑czechosłowacką
z przydziałem do Komisariatu Ludwikówka
Inspektoratu Dolina. W dniu 11 września 1926 roku otrzymał przydział
do Babilonu na stanowisko zastępcy kierownika placówki Straży Celnej,
a 1 października 1928 roku został zatwierdzony na tym samym stanowisku
tylko w Straży Granicznej w stopniu starszego strażnika. Od 26 lutego
1937 roku do 21 lipca 1937 roku uczestniczył w VI kursie kierowników placówek
w CSSG. Dnia 15 sierpnia 1937 roku został przeniesiony do Czerska
na stanowisko zastępcy kierownika tamtejszej placówki. Od 28 marca
1939 roku został odkomenderowany do placówki Charzykowy, której
7 sierpnia 1939 roku został dowódcą. Od 1 grudnia 1932 roku do 30 listopada
1933 roku był słuchaczem kursu nauki obywatelskiej. W 1939 roku trafił
do niewoli, przebywał w Stalagu IX-A (nr jeńca 10442).
Dnia 9 maja 1924 roku ożenił się z Janiną Dąbkówną, córką Piotra Dąbka
i Katarzyny Mazurówny. Mieli trójkę dzieci: Helenę (1925), Barbarę (1926)
i Hieronima (1929).

Na podstawie książki "Konarzyny. Nadgraniczna twierdza polskości." K. Tyborski, A. Szutowicz. Gdynia 2017

Krzysztof Tyborski

ktyborski@wp.pl